W pracy zawodowej miałem do czynienia z następującymi specjalizacjami psów:

a w ostatnich 6 latach w Laboratorium Kryminalistycznym prowadziłem badania osmologiczne - odorologiczne w Banku Zapachów z psami do identyfikacji śladów zapachowych.

Prawie przez cały okres pracy zawodowej jednocześnie prywatnie posiadałem własne psy, szczególnie: sznaucery olbrzymy, owczarki niemieckie, labradory oraz jednego hovawarta.

W 1992 roku po uzyskaniu zgody Komendanta Wojewódzkiego Policji zarejestrowałem prywatną działalność tresury psów, dlatego łatwiej wymienić mi rasy psów z którymi nie miałem do czynienia, niż te z którymi się już zetknąłem.

W 2002r. będąc już na emeryturze przeszkoliłem pierwszego psa - labradora (pochodzącego z mojej hodowli) dla osoby niewidomej z Piły. Pracę tę początkowo potraktowałem w kategorii wyzwania. Od tego czasu szkolenie psów asystujących – przewodników osób niewidomych jest głównym profilem mojej działalności.

Następnie złożyłem propozycję do Polskiego Związku Niewidomych w Warszawie w sprawie szkolenia psów asystujących - przewodników dla osób niewidomych. Propozycja została przyjęta i od 2003 r. do 2014 roku wyszkoliłem i przekazałem 98 psów dla osób niewidomych.

Po rozpoczęciu współpracy z PZN miałem okazję uzyskać przeszkolenie specjalistyczne w Ośrodku Szkolenia w Pradze w Czechach, gdzie przygotowano dla mnie specjalny program (szkolenia psów, ich egzaminowanie itp.) oraz w Anglii, gdzie przebywałem zarówno w ośrodku hodowlanym - przygotowującym około 500 psów rocznie i ośrodku szkoleniowym w Birmingham - jedna z trzech szkół szkoląca takie psy w Anglii.

Z perspektywy czasu i na bazie doświadczeń oddawanych psów mogę ocenić, że przygotowanie psów asystujących dla osób niewidomych stanowi najwyższą poprzeczkę, jest jednocześnie bardzo mocno zindywidualizowane.
Ten sam pies oceniany przez jedną osobę niewidomą jest fantastyczny, dla drugiej osoby jest kompletnie nieprzydatny. Osoby odbierające psy czasami różnią się oczekiwaniami, a ich orientacja w terenie i tempo chodzenia są skrajnie inne. Ważnym elementem jest odpowiednie dopasowanie psa do osoby niewidomej, uwzględniając również jej warunki fizyczne.

Od 2015 r. wspólnie z treserką Barbarą Patoletą przejęliśmy Fundację Okulistyczną VIDE w ramach której oddaliśmy w ręce osób niewidomych kolejne psy asystujące; w 2016 r.- 6 psów w ramach programu PFRON.

W ostatnich latach kursy zżywania psa przewodnika z osobą niewidomą odbywają się w miejscach zamieszkania tych osób. Jest to ważny element, dlatego że przekazywany pies ma już opanowane podstawy prowadzenia, natomiast w nowym miejscu musi zaprzyjaźnić się z osobą (a nawet rodziną niewidomego) oraz nauczyć nowych najważniejszych tras. Na kursach tych osoby niewidome uczą się obsługiwania psów, zapoznają się z wiedzą kynologiczną i wskazówkami tresurowymi oraz praktycznie poznają i uczą się funkcjonowania z psem.

Przekazywane rasy psów to głównie labrador retievery (które w ocenie wielu specjalistów na całym świecie mają najlepsze predyspozycje do tej pracy) oraz inne: golden retrievery, flat coated retrievery, owczarki niemieckie, owczarki belgijskie w tym malinois, owczarki szwajcarskie (białe) oraz labradoodle.

Mam świadomość, że przekazywane przeze mnie psy do PZN nie były idealne, jednak kilkakrotnie poddawane były ocenie pod kątem wyszkolenia i stanu zdrowotnego i każdorazowo wypadały co najmniej na ocenę dobrą.
Jest duże grono osób, które ocenia swoje psy jako fantastyczne i nie wyobraża sobie dalszej egzystencji bez psa przewodnika i to wyszkolonego przez mnie. Dla wielu niewidomych jestem "przyjacielem rodziny" i tak mnie traktują, co sprawia mi ogromną satysfakcję.

Przeszkolonym psom po kursie zżywania z nowym właścicielem, jako jeden z uprawnionych podmiotów, wystawiam certyfikaty psów asystujących.

Tematyka przygotowywania psów asystujących dla osób niewidomych jest bardzo szeroka, dlatego przyszłościowo planuję opracować poradnik bądź książkę omawiającą tę problematykę.

Równolegle do szkoleń psów asystujących – przewodników osób niewidomych prowadzę również szkolenia psów w innych zakresach, takich jak szkolenie psów towarzyszących, obronnych, stróżujących, itp.

W pracy z psami generalnie preferuję metody pozytywnych wzmocnień - opierające się na stosowaniu nagród. Są jednak takie przypadki, gdzie jako szkoleniowcowi przypada mi działać jak strażakowi (problemy z psem są tak kłopotliwe, że właściciel staje przed alternatywą wydania go do schroniska bądź uśpienia), wówczas metody muszę dostosować do indywidualnych przypadków. Podczas szkoleń jestem przeciwnikiem stosowania kolczatek.